Op reis

Ik mis je. Ik twijfel of ik je zal schrijven maar eigenlijk weet ik het antwoord wel... Jouw wedervraag zal zijn: ‘Wat zegt je hartje?’

'S ochtends vroeg, rechtop in bed en samenzweerderig de hut uit sluipen om te genieten van de ochtendnevel. Dan opeens een sms-bericht ‘Het is zover. Het feest is begonnen. De eerste chemo zit erin.’ Ik schrok. De directheid waarmee je sprak, maar ook het kijkje in je leven. En heel suf moest ik gelijk aan je blauwe Zeeman broek denken. Begin dit jaar weer zo’n direct bericht. ‘Klaar met het medische circuit. Definitief klaar dit keer. Ik ben uitbehandeld.’ Een dreun in m'n gezicht, een steen op m'n maag. Ik voelde me klein, benauwd.

Ik mis je. Ik mis jou en ons contact. Je ‘dagelijkse portie soap’ zoals je het zelf gekscherende noemde. Mailen over niks, en over alles tegelijk. Over krachtvoer, engeltjes in de sneeuw, Cars ondergoed, verliefd zijn en zoenen, spruitjestaart en zuurkool, of het verstekken van plantjes. Maar ook over klieren, toekomstplannen, bloedwaardes, over puppy dokters en gevoelens. Jij was een kanarie, een Chinees of met je badjas net een walrus. Ik werd een tomaat of een paddenstoel met 2 enorme witte stippen.

“Als ik mijn ogen open heb, sta ik aan”. Ik hoor het je nog zeggen. Nu heb je ze voorgoed gesloten. Je bent voor de laatste keer op reis. Je zei zelf: “Mijn leven was prachtig, alleen een beetje kort.” Voor onze vriendschap geldt hetzelfde: Het was prachtig, alleen een beetje kort. .. Je was een enorme inspirator. Goeie reis!